Wydanie tomiku poezji ŚWIAT ZWIERZĄT I NIE TYLKO

AUTOBIOGRAFIA FRANCIKA

 

Rodzony byłem w Piekarach przed laty wielu w biednej rodzinie,

W niedzielę Zielonych Świątków w południowej godzinie.

Przede mną była już siostra, a za mną dwaj braciszkowie.

Wyżywić czworo dzieci jest trudno – każdy to wie.

 

Ojciec mały wzrostem starał się co nie miara.

Mamie w trudnych chwilach otuchy dodawała wiara.

Obydwoje rodzice dbali o nas wszystkich sumiennie,

Więc w roku ich 60 Rocznicy pragnę im podziękować pięknie.

  

Skończywszy lat siedem zacząłem chodzić do “Dziesiątki”.

Zdarzały mi się różne stopnie, czasem nawet i piątki.

Na dzieciństwo w ogóle narzekać nie mogę.

Bardzo lubiłem czytać książki oraz grać w “nogę”.

 

Po podstawowej była techniczna “Budowlanka”.

Wtedy skończyła się moja dziecinna sielanka.

Chciało się zrobić karierę zawodową,

Trzeba było odrzucić w kąt rozrywkę tę i ową.

 

Do dziewczyn już zawsze byłem nieśmiały,

Bo i małomówny i wzrostem za mały.

Niestety pojawiły się również fajki i piwko.

Więc niektórych postronnych ogarniało zdziwko.

 

 

Nauki w szkole było coraz więcej,

A czas płynął coraz prędzej i prędzej.

Po pięciu latach była zdana matura,

A wszyscy wkoło zawołali Hip Hip Hurra.

 

Ostatnie wakacje spędzałem na biwaku.

Nagle listonosz wyszedł ku nam zza krzaków.

Po przeczytaniu telegramu nie było mi do śmiechu.

Ojciec miał wypadek, więc wracałem w pośpiechu.

 

Był w ciężkim stanie, ale uciekł śmierci spod kosy.

Dostał rentę inwalidzką ale i siwe włosy.

Ja w tym czasie poszedłem do pierwszej pracy.

Bo jak każdy wie bez pracy nie ma kołaczy. 

  

Pracowałem przy planowaniu budowy i w księgowości,

Lecz po pół roku czekały mnie świeże nowości.

Na stawce zawołali – “Do woja. Marsz do woja”,

Chociaż żadna panna jeszcze nie była moja.

  

Służba była trudna, ale dwa lata odsłużyłem.

Jako starszy kapral do domu wróciłem.

Wkrótce potem pojawiła się psychiczna choroba

I wtedy dopiero czekała mnie trudna droga.

  

W szpitalu w ciągu dwóch lat leczenia,

Poznałem co należy w życiu doceniać.

Lekarze uznali mnie za niezdolnego do pracy.

Taki był mój żywot w młodym wieku rodacy.

   

Na rencie wytrzymałem tylko pięć miesięcy.

No bo nudno było i brakowało pieniędzy.

Wziąłem kiosk RUCHU z mamą w agencję.

By znów do roboty coś miały moje ręce.

 

 

Interes ruszył z miejsca wspaniale,

a ówczesnego kryzysu nie odczuwaliśmy wcale.

Utargi były duże, a zatem i dobre wypłaty.

Korzystaliśmy czasem z pomocy siostry i taty.

 

 

Wtedy też sędziowałem mecze piłkarskie,

Gdyż wszelakie sporty zawsze były mi bliskie.

Cała ta zabawa szybko się urwała,

Bo wkrótce część naszej rodziny wyemigrowała.

 

 

Do Niemiec jechałem całkowicie spanikowany,

Gdyż mój dalszy los był mi w ogóle nieznany.

Po przybyciu zaczął się mój nowy etap życia.

Kurs języka, pierwsza praca i nowe przeżycia.

 

 

Mój wujek i chrzestny nas tu zaprosił

I po urzędach często prowadził.

Mieszkał tu już od wielu lat.

Często bywał mi jak brat.

 

 

Wkrótce dostałem też własne mieszkanie,

Wtedy rozpocząłem intensywniejsze dziewczyny poszukiwanie.

Razu pewnego dała mi ciocia adres jednej szwaczki.

Widziałem zdjęcie i pomyślałem - fajne są te moje rodaczki.

 

Po krótkiej korespondencji zaprosiłem ją do siebie.

Ona się zgodziła, a ja byłem w siódmym niebie.

Zaręczyliśmy się po roku znajomości.

Na weselu nie było za dużo gości.

 

 

Moja żona bardzo mnie pokochała.

Półtora roku po ślubie córkę mi dała.

Niefortunne dla nas było, że wtedy byłem bezrobotny,

Ale w miesiąc po porodzie nastąpił czynnik zwrotny.

 

Jako listonosz rozpocząłem pracę,

I zauważyłem, że nieźle sobie z tym radzę.

Wkrótce była na większe mieszkanie przeprowadzka,

Gdzie czasem bywa do dziś ta czy owa schadzka.

 

Przygoda na poczcie trwała lat sześć.

Przynajmniej mieliśmy wtedy wszyscy co jeść.

Po czym postanowiłem pracownikiem podatkowym zostać

I nawet udało mi się temu zadaniu sprostać.

 

O tę pracę jednak w mym wieku było ciężko.

Zrozumiałem błąd mój bardzo prędko.

Po dwóch latach nie pozostało mi nic innego,

złożyłem podanie o rentę z powodu do pracy niezdolnego.

 

Od tego czasu żyło mi się raczej marnie.

Pracowałem krótko w kiosku, w lesie i w Księgarni.

Moja córka ma już lat dwadzieścia,

A ja widoki mam na teścia.

 

Ja kończę w tym roku lat pięćdziesiąt siedem.

I mam nadzieję, że przeżyję jeszcze rok niejeden.

Ciągle czuję się jeszcze młody,

Chociaż moi rodzice świętują dziś już „Diamentowe Gody“.

 

Trzydziestego lipca, w dzień urodzin mej żony,

Żywot mojego ojca był zakończony.

Po pamiętnej rocznicy żył jeszcze tylko cztery miesiące

I tego dnia zgasło na zawsze dla niego słońce.

 

Następnej zimy moja córka poznała chłopaka nowego,

Być może tym razem będzie to coś ciekawszego.

Nie pomyliłem się w swych przypuszczeniach,

Bo po osiemnastu miesiącach skończyło się na zaręczynach.

  

Po następnych kilku doszło do zaślubin.

Mój zięć nawet dał się polubić.

Ja po jakimś czasie zacząłem pisać książkę.

Osiemnaście miesięcy pisałem i teraz mam pamiątkę.

 

Skończyłem ją pisać w marcu dwudziestego roku.

Przez długi okres pisałem krok po kroku.

Ze swego dzieła jestem bardzo zadowolony,

Dzięki temu mój żywot będzie bardziej spełniony.

 

Wydawnictwo „Poligraf” mą książkę wydało.

Potrzebowało na to czasu bardzo mało.

Wydawnictwo doprowadziło mnie do zadowolenia.

A moje marzenie szybko doszło do spełnienia.

 

 

Życie w małżeństwie różnie nam się układa.

Czasem bywa zgoda, kiedy indziej bywa zwada.

Potem znowu się godzimy,

bo innego wyjścia nie widzimy.

 

03 – 04/2014 i 08/2020