Książka 30 Twarzy Powiśla

O projekcie

 Celem mojego projektu jest wydanie książki o tytule "30 Twarzy Powiśla".

Książka 30 Twarzy Powiśla powstała zupełnie spontanicznie we wrześniu 2013, czyli dokładnie rok temu. Tytuł nieprzypadkowy, gdyż wtedy mieszkałam na warszawskim Powiślu już od lat czterech, od trzech miesięcy przebywałam na urlopie macierzyńskim, a od lat trzech i pół wykonywałam mało pasjonującą pracę bankową. Wtedy stwierdziłam, że muszę opisać moich sąsiadów, przyjaciół i dalekich znajomych z Powiśla, wszyscy są ciekawymi osobami, mają za sobą szalone koleje losu, podróże, lub ciekawe spojrzenie na świat.Takie to były własnie początki... Teraz dzieło jest ukończone, wywiady spisane, zdjęcia zebrane, drukarnia czeka, brakuje tylko funduszy.

Budżet okresliłam na 5500 złotych, z czego 1000 zł to zwrot kosztów, jakie poniosłam do tej pory z własnej kieszeni (projekt okładki, prawa autorskie do zdjęć). Nie jest to duża kwota jak na tego typu projekt, ponieważ na początek ograniczę się do kilkuset sztuk nakładu. Jeśli się sprzedadzą, zrobimy dodruk.

 

Fragmenty książki:

Sławomir Koper 

Autor książek historycznych. Współpracował z miesięcznikiem „Uważam Rze  Historia”, felietonista tygodnika „Do Rzeczy”, publikuje w miesięcznikach „Historia Do Rzeczy” i „Mówią Wieki” oraz na portalu wp.pl. Historia. W listopadzie 2013 r.  został odznaczony przez prezydenta RP Bronisława Komorowskiego srebrnym Krzyżem Zasługi za popularyzację historii w społeczeństwie.

 

Fragment wywiadu z "30 Twarzy Powiśla"

Tu, gdzie teraz siedzimy, w BUW-ie, był kiedyś Szlak Orlich Gniazd, czyli piwiarnie nadwiślańskie. Zaczynał się przy Moście Gdańskim „Mewą”, a w tym miejscu była „Rybitwa”, gdzie było piwo butelkowe, a nie kuflowe. Przesiedziałem tu większość studiów. Nie ukrywam, że obecnie w ciągu miesiąca spędzam więcej czasu w bibliotece niż przez cały okres uniwersytecki łącznie...

 

Zofia Czerwińska

Aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, znana głównie z roli w "Czterdziestolatku" i "Misiu".

Fragment wywiadu z "30 Twarzy Powiśla"

W życiu nie słyszałam, aby przynależność partyjna decydowała o pracy w filmie. Oczywiście kierownik produkcji musiał się rozliczać z cenzurą, czasem wycofywano filmy, „Alternatywy 4” miały aż dwadzieścia sześć ingerencji z biura cenzora i przeleżały się na półce. Natomiast aktor nie miał z tym nic wspólnego. Nawet aktor bardzo partyjny, a takim był  należący do biura politycznego Łomnicki, grał tylko to, co mógł. Obowiązywały go te same reguły – do „Pana Wołodyjowskiego” musiał schudnąć 25 kilo, bo mały rycerz nie mógł przypominać toczącej się baryłki.

 

Pan Roman (Roman Modzelewski)

Najpopularniejszy barman w stolicy, pracował m.in. w Przekąskach Zakąskach na Krakowskim Przedmieściu, obecnie właściciel Przekąsek u Romana.

 

Fragment wywiadu z "30 Twarzy Powiśla"

Proszę mi wierzyć, że ja nigdy nie pracowałem dla napiwków, a jedynie dla swojego szczęścia, zadowolenia. Dla mnie największa wartość to brylant, jakim są ludzie. Ich oddzielne indywidualności, zmartwienia, radości. Dziś szczególnie mnie ciekawią przyczyny zmartwień, ponieważ za komuny problemy wszystkich były mniej więcej podobne. Każdy pracował w wyuczonym zawodzie, a dziś losy Polaków po studiach są niespokojne, zmienne, niepewne.

 

Kilka słów o mnie: Pisać chciałam od zawsze, ale okoliczności życiowe mi na to nie pozwalały. Założyłam rodzinę w wieku 20 lat i nigdy nie miałam możliwości kierowania swym życiem zawodowym jak moi równieśnicy. Musiałam do wszystkiego dojść samodzielnie, jak Edmund Dantes z Hrabiego Monte Christo, czyli: pod górkę, po gruzie, bez znajomości ani kapitału, ale wiecznie prąc do przodu (i ciągnąc za sobą dzieciaki).  Zatem rok temu postanowiłam napisać książkę o ciekawych znajomych, przyjaciołach i sąsiadach z Powiśla, byli oni wiecznie młodzi, z odjechaną historią życiową, często posiadali własne biznesy w naszej dzielnicy. Poszłam do mojej fryzjerki Roksany zaproponować wywiad i tak się potoczyło...Potem kolejni znajomi chcieli brać udział w projekcie i tak od nitki do kłębka odbyłam rozmowy z 30 ciekawymi osobowościami naszej dzielnicy. Nie było to łatwe zadanie, na niektóre wywiady zabierałam małą córkę, która głośno marudziła i potem ledwo było słychać dialog na dyktafonie. Niekiedy moi zajęci rozmówcy przekładali rozmowę kilka razy... W jednym przypadku na autoryzację czekałam pół roku. Ale się w końcu udało.Ta książka jest niezwykle ważnym wydarzeniem w moim życiu, chcę ją wydać jak najszybciej, przed 30-tymi urodzinami, ale przede wszystkim...Przed porodem. Oczekuję kolejnej córeczki za dwa miesiące, więc sami rozumiecie - tempus fugit!

Media o Twoim projekcie: