PolakPotrafi.pl - aktualności z projektu Ostatni Bój

Robi się gorąco...

Thu, 18 Oct 2018 11:06:40 +0200

Do końca zbiórki już tylko kilka godzin, więc na podkręcenie jej tempa dzielimy się z Wami świeżymi zdjęciami z planu zdjęciowego. Przeprawa przez Tyśmienice, obrona Hajnówki i wreszcie - walki pod Wolą Gułowską. Oto efekt naszych ostatnich starań.

Kawalerzyści vs. dywizja pancerna

Mon, 15 Oct 2018 09:09:55 +0200

Przeczytajcie unikalne wspomnienia kawalerzystów Pułku 3 Strzelców Konnych dot. walk Pułku z niemieckimi oddziałami Dywizji Pancernej “Kempf”. Starcia trwały w pierwszych dniach września w rejonie miejscowości Grodzisk – Czerwin – Dzwonek. 6 września 1939 r. Pułk został podporządkowany dowódcy 18 Dywizji Piechoty płk dypl. Stefanowi Kosseckiemu z zadaniem osłony południowego skrzydła dywizji.

Opowieść o bitwie o Kalenkowicze

Thu, 11 Oct 2018 12:53:12 +0200

Ostatnio kręciliśmy sceny akcji odbicia przez kawalerzystów z Pułku 3 Strzelców Konnych wsi Kalenkowicze z rąk Niemców. Warto dowiedzieć się więcej o tej potyczce - zwłaszcza że mamy dla Was relacje z pierwszej ręki. Pracując nad scenariuszem "Ostatniego Boju", korzystaliśmy ze wspomnień kawalerzystów P3SK. Nie znajdziecie ich nigdzie indziej. Wspomnienia dot. bitwy o Kalenkowicze przeczytacie tutaj.

Ognia!

Wed, 10 Oct 2018 04:33:03 +0200

Kolejny październikowy dzień spędzony na planie filmowym obfitował w inscenizację potyczek, dynamicznych wymian ognia oraz taktycznych manewrów. Warto rzucić okiem na to, co działo się przy realizacji następnych scen "Ostatnie Boju". Zdjęcia obejrzycie tutaj.

Piszą o nas media

Sat, 06 Oct 2018 09:20:13 +0200

Przeczytajcie ciekawą relację z naszego czwartkowego planu zdjęciowego, na którym główną rolę odgrywały kawaleryjskie konie, dzielnie pokonując nurt chłodnego Wieprza.

Artykuł przeczytacie tutaj.

Konie nie gwiazdorzą na planie filmowym

Fri, 05 Oct 2018 12:28:18 +0200

Za nami kolejny dzień spędzony na planie filmowym. Najtrudniejszym elementem była przeprawa przez Wieprz. Zobaczcie, jak sobie radziliśmy - a zwłaszcza nasze konie.

Album ze zdjęciami zobaczycie tutaj.

Stokrotne dzięki!

Fri, 05 Oct 2018 03:48:29 +0200

Właśnie przekroczyliśmy magiczną barierę 100 wspierających nas osób. Bardzo Wam dziękujemy i liczymy, że z taką ekipą dobijemy do naszego celu i uzbieramy potrzebną kwotę na realizację "Ostatniego Boju".

Pozdrawiamy z lubelskich grobli!

Thu, 04 Oct 2018 07:12:21 +0200

Mamy dla Was świeżą porcję zdjęć z wczorajszego planu zdjęciowego "Ostatniego Boju". Kręciliśmy sceny forsowania grobli, którą we wrześniu 1939 r. kawalerzyści z Pułku 3 Strzelców Konnych musieli pokonać, by odbić wioskę Kalenkowicze z rąk faszystów.

Zdjęcia obejrzycie tutaj.

Bitwa i zasadzka, czyli kolejne dni na planie filmowym

Wed, 03 Oct 2018 03:43:51 +0200

Przed nami kolejne dni na planie filmowym. Dziś, czyli w środę, kręcimy sceny z bitwy pod Kalenkowiczami: przejście przez groble oraz sceny aktorskie. A jutro wstajemy skoro świt, by już o 6.00 rano zacząć plan sceną przeprawy przez rzekę Tyśmienicę (gramy na Wieprzu w Dęblinie). Czasu na popołudniową sjestę nie będzie, gdyż jeszcze tego samego dnia przenosimy się do Lipin, gdzie kręcimy sceny z zasadzki w Kalinowym Dole.
BITWA O WIEŚ KALENKOWICZE 
We wrześniu 1939 r. żołnierze Pułku 3 Strzelców Konnych musieli w absolutnej ciszy nocą sforsować groble, by odbić z niemieckich rąk wieś Kalenkowicze. „Ani słowa, ani brzęku osobistego rynsztunku żołnierzy. Nie wolno palić. Nie wolno głosem wydawać rozkazów nawet przy podchodzeniu pod sam cel natarcia” – tak tamtą akcję wspominał pułkownik Zbigniew Makowiecki. Początek działań – wymarsz grupy wypadowej z podstawy wyjściowej – nastąpił o godz. 2.00, czyli już 22 września. Ciemna i wietrzna noc sprzyjała skrytemu przeniknięciu w pobliże wsi. Po latach Zbigniew Makowiecki relacjonował: „Idziemy po miękkiej drodze w ciszy dzwoniącej w uszach. Jeśli Niemcy odkryją nas przedwcześnie, może podsłuchem, może jakąś rutyną oświetlania od czasu do czasu swego przedpola rakietami, sytuacja nasza jest nie do pozazdroszczenia. Zapewne mają czujkę z bronią maszynową, pokrywającą ogniem długą, prostą drogę, którą posuwa się nasza kolumna. Bagno po obu stronach drogi nie pozwoli szwadronowi rozsypać się w terenie. Idziemy. Wsi jeszcze nie widać, choć przeszliśmy już z pół kilometra. Wpatrujemy się w ciemność bezksiężycowej nocy. Jeszcze paręset metrów. Wieś powinna wyłonić się z mroku lada chwila. Nagle grobla kończy się i wchodzimy na przedpole wsi. Bez słowa pluton czołowy zatrzymuje się i rozwija wszerz”. Przydzielony na czas wypadu do III plutonu ówczesny plut. pchor. rez. Jan Bodzicz wspominał: „Nasz pluton przekazał konie koniowodnym W jakimś zagajniku i uformował szereg, w którym kazano, by każdy strzelec uchwycił prawą ręką dół płaszcza kolegi z prawej strony, trzymając karabinek w lewej ręce. W takim dziwacznym szyku szliśmy wolno przez krzaki i zatrzymaliśmy się na nierównej łące, podobnej raczej do pastwiska. Doszedł nas tu szeptem rozkaz: 
– Powoli naprzód – odległość między strzelcami trzy kroki – poczynając od tyłu w odstępach padnij frontem lewo. 
Żołnierz III plutonu ówczesny plut. pchor. Antoni Ławrynowicz zapisał w swej relacji: „Jest tak ciemno, że by trzymać się zwartego szyku pomagamy sobie chwytając za poły płaszcza poprzednika. Marsz trwa dość długo – w ciemnościach trudno ocenić czas. Jest kompletna cisza. [...] Wreszcie wychodzimy na otwartą przestrzeń, niedaleko po lewej spostrzegamy w ciemności zarys wiatraka – a więc wieś jest niedaleko! Idę niedaleko czoła marszu, już zarys opłotków wsi – serce bije coraz mocniej, gdzie jest wróg? Wchodzimy w pierwsze ogrodzenia i nagle niesamowity błysk, huk odpalonej oświetlającej rakiety wroga wystrzelonej poziomo w kierunku naszego marszu”. Po tej pierwszej rakiecie oświetlającej Niemcy wystrzelili następne już w niebo. W tym czasie III pluton ppor. Tokarza z towarzyszącym mu zastępcą dowódcy pułku ppłk. Platonoffem wtargnął do zabudowań Kalenkowicz po prawej stronie drogi. Z jednej z ostatnich zagród wyciągnięto jej mieszkańca, z pochodzenia Białorusina. 
Ówczesny podchorąży Ławrynowicz zapamiętał: „[...] nie chce powiedzieć, gdzie są Niemcy – widok bagnetu pomaga, najpierw „panok ja nie znaju”, a potem wskazuje na początek wsi. W tym momencie po stronie 1 i 2 plutonu zaczyna się strzelanina.” (A. Ławrynowicz, Wypad nocny na Kalenkowicze, relacja w zbiorach Archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego). Dowódca II plutonu 3. szwadronu ppor. rez. Zbigniew Makowiecki zanotował: „Robi się jasno jak w dzień. Dla Niemców za późno. 
Słychać przeciągłe „Hurraaa!!!” czołowego plutonu. Oni już są w walce. Plutony pozostałe, zgodnie z planem, oskrzydlają nieprzyjaciela, by go zamknąć w potrzasku”. W ocenie tego oficera Niemcy byli „[...] zepsuci dotychczasowym powodzeniem, pewnie w ogóle nie spodziewali się akcji zaczepnej z naszej strony, a zaskoczenie nie dało im szansy przeciwdziałania. Bili się twardo, ale tylko obronnie. Obejścia, jedno po drugim, wpadały w nasze ręce w zaciekłej walce wręcz”. Podpalona strzecha jednego z zabudowań rozświetliła pole walki. W łunie pożaru ostatnie gniazda oporu niemieckiego zostały zlikwidowane. Trudno ocenić ilu Niemców uratowało się ucieczką w szarzyźnie przedświtu. Według oficerów biorących udział w walce, przeciwnikiem Strzelców Konnych z Wołkowyska była niemiecka placówka w sile wzmocnionego plutonu, licząca około 60–70 żołnierzy, na co wskazywała liczba zabitych i rannych żołnierzy przeciwnika oraz liczba zdobytych pojazdów mechanicznych. Wypad na Kalenkowicze, mimo niewielkich sił w niego zaangażowanych, zasługuje na pamięć z kilku względów. Jego koncepcja powstała na szczeblu dowództwa Zgrupowania Kawalerii „Zaza”, nadając mu status działań mających znaczenie dla całego Zgrupowania gen. Podhorskiego. Wypad szwadronu 3. Pułku Strzelców Konnych był poprzedzony rozpoznaniem zarówno terenu, jak i przeciwnika. Został zaplanowany na szczeblu pułku, z uwzględnieniem warunków terenowych i położenia. Był wreszcie, na szczeblu szwadronu, wykonany bezbłędnie, w sposób zdyscyplinowany i z pełnym wykorzystaniem momentu zaskoczenia, stąd zakończył się niewielkimi stratami własnymi. 
ZASADZKA W KALINOWYM DOLE 
- Na obrzeżach dzisiejszej gminy Adamów i powiatu łukowskiego padły ostatnie strzały w walce regularnych oddziałów Wojska Polskiego w kampanii 1939 r. Dnia 6 października żołnierze Pułku 3 Strzelców Konnych im. Hetmana Stefana Czarnieckiego, usiłujący się wydostać z okrążenia wpadli w niemiecką zasadzkę. W jej wyniku resztki pułku rozproszyły się. Dowódca z częścią żołnierzy dostał się do niewoli. Przebiły się jedynie dwie grupy: jedna, w sile około półtora szwadronu dotarła do Baranowa, druga z zastępcą dowódcy pułku ppłk Stefanem Platonoffem oraz piętnastoma żołnierzami, osiągnęła Kosiny. Obie grupy rozwiązały się około 12 października. Potyczka pod Kalinowym Dołem kończy okres kampanii polskiej 1939 r., jest też miejscem śmierci ostatnich żołnierzy tej kampanii. (Historia SGO „Polesie” Przewodnik)
- Wobec wyczerpania amunicji i środków opatrunkowych gen. Kleeberg 5 października podejmuje decyzję o zaprzestaniu dalszej walki, wydając ostatni rozkaz kapitulacyjny, kończący się słowami: „Dziękuję Wam za Wasze męstwo i Waszą karność – wiem, że staniecie, gdy będzie potrzeba. Jeszcze Polska nie zginęła i nie zginie”.
Mimo rozkazu kapitulacyjnego, kawaleria dowodzona przez gen. Podhorskiego postanawia przebijać się na południe. Gdy po rozkazie gen. Klebeerga oddziały zawróciły na miejsce zbiórki do kapitulacji, rozkaz ten nie dotarł do Pułku 3 Strzelców Konnych, który maszerował dalej. W nocy 5/6 października we wsi Kalinowy Dół Pułk dostał się w niemiecką zasadzkę ponosząc ciężkie straty pod zmasowanym ogniem broni maszynowej na wąskiej drodze wiejskiej pomiędzy opłotkami. Ocaleli z pogromu żołnierze wycofali się w pobliskie lasy. Konie w Kalinowym Dole były przed masakrą prowadzone w ręku przez swych jeźdźców i dzięki temu wielu z nich uratowały życie, same ginąc.
O tych które przeżyły napisał naoczny świadek tych wydarzeń, ówczesny ppor. Zbigniew Makowiecki: „Konie rozbiegłe po lesie odskoczywszy zrazu daleko od miejsca bitwy zaczęły zbierać się, posłuszne instynktowi, w ogromne stado. Stały razem popasając do świtu. Rankiem 6 października GO „Zaza” stała pod wsią Lipiny, czekając smutnego obrzędu kapitulacji. W rozwiniętym szyku stały pyszne pułki jazdy – wykrwawione, niektóre w stanie szczątkowym, zdziesiątkowane krwawymi bojami, niezliczonymi potyczkami, wymęczone długimi marszami dniem i nocą na przestrzeni 500 kilometrów, ale nie złamane … brakowało tylko Pułku 3 Strzelców Konnych. Nagle z lizjery odległego lasu wyłoniła się ława koni pędząca ku zebranym pułkom. -No, mamy 3 PSK, panie generale – rzecze ktoś ze sztabu – ale dlaczego oni tak spieszą do niewoli ? A ława sunęła przez pole wyciągniętym galopem, im bliżej swoich tym szybciej. Nagle ktoś krzyknął z szeregu: To same konie ! Nie ma ani jednego jeźdźca ! W minutę potem konie 3 PSK zziajane, niejedne z porwanymi wodzami, przekręconymi siodłami – stanęły jak wryte przed rozwiniętym szeregiem, parskając, grzebiąc kopytami i rzucając łbami, jakby rade że po porażce wróciły do szyku ...”
Pułk 3 Strzelców Konnych nigdy nie kapitulował, został rozbity w walce. W m. Klinowy Dół w nocy z 5 na 6 października w zasadzce niemieckiej zginęli rtm. Witold Wasiutyński i wachm. pchor. rez. Jarosław Skarżyński. …Odnotowano, że w kampanii wrześniowej poległo 25 żołnierzy pułku. Być może było ich więcej, zwłaszcza zmarłych z ran w szpitalach polowych. Ilu było rannych z pułku – nie wiadomo, ale na pewno wielu. Po kapitulacji SGO „Polesie” pod Kockiem 6 października, oficerowie pułku, którzy dostali się do niewoli niemieckiej trafili do Oficerskich Obozów Jeńców na terenie Niemiec, w których spędzili pięć i pół roku. (L. Kukawski)

Ostatni taki apel!

Mon, 01 Oct 2018 16:46:14 +0200

Już tylko dni dzielą nas od zakończenia zbiórki. Brakuje jeszcze trochę i mimo że sytuacja wygląda jak wygląda - my nie tracimy wiary. Dlatego gorąco apelujemy do Was: ZRÓBMY TEN FILM! Specjalnie na tę okazję w weekend nagraliśmy film z osobistymi prośbami do Was. Obejrzyjcie go i podejmijcie decyzję, czy zechcecie nas wesprzeć.

Co zwojowaliśmy przez weekend?

Mon, 01 Oct 2018 07:13:13 +0200

Całą sobotę spędziliśmy na planie filmowym. Obejrzyjcie relację z naszych starań.

Wpadnijcie na plan filmowy!

Fri, 28 Sep 2018 05:31:43 +0200

Z trzaskającego radyjka popłynie paraliżujący komunikat: „dziś w godzinach rannych wojska sowieckie przekroczyły naszą wschodnią granicę na całej długości”. Jak zareagują gromadzeni przy stole kawalerzyści z podpułkownikiem Plantonoffem na czele? To między innymi tę scenę odtworzą w najbliższą sobotę 29 września w Skansenie Sidzina aktorzy na planie filmowym „Ostatniego Boju”. Odwiedźcie nas!

Relacje kawalerzystów z walk pod Wolą Gułowską

Wed, 26 Sep 2018 19:07:57 +0200

Jedną z największych zalet filmu, który chcemy dzięki Wam zrealizować, jest wykorzystanie autentycznych relacji kawalerzystów-weteranów, którzy uczestniczyli w walkach 3 Pułku Strzelców Konnych. Możecie przeczytać jedną z takich opowieści autorstwa Jana Bodzicza.

Walki pod Wolą Gułowską 3 PSK- w dniu 3.10

„ Dnia 3 października dowódca DK „Zaza” gen. Podhorski uzyskał akceptację gen. Kleeberga na przeprowadzenie działań zaczepnych siłami „Zazy” i 50 DP. Zgodnie z tym planem z Serokomli i Talczyna miały atakować 178 i 180 pułki piechoty, pod wspólnym dowództwem ppłk. Gorzkowskiego, w kierunku na Charlejów i Poznań a następnie Brygada Kawalerii „Edward” miała zaatakować od strony miejscowości Józefów w kierunku na wieś Poznań. Od rana plan został wprowadzany w życie. Dodatkowo z Kocka w kierunku na Poizdów uderzył 179 pp. Około południa ruszyło natarcie BK „Edward”. 1 Pułk Ułanów Krechowieckich i 3 Pułk Szwoleżerów Mazowieckich atakowały spieszone podmokłą doliną, zaś 3 Pułk Strzelców Konnych konno po przeprawie koło wsi Czarna. Po początkowym powodzeniu wskutek braku amunicji i załamaniu się ataku od czoła atakujący żołnierze polscy zalegli na zdobytych pozycjach. Wobec powyższego gen. Kleeberg zrezygnował z prowadzenia dalszych ataków. 50 DP otrzymała rozkaz przesunięcia się w nocy do rejonu Adamów – Burzec – Kolonia Karolin, 60 DP „Kobryń” wycofana została w rejon lasów na południe od Hordzieżki, BK „Plis” obsadziła rejon Czarna – Wola Gułowska, a BK „Edward” – Turzystwo – Lipiny – Grabów Szlachecki z zadaniem ubezpieczania zgrupowania od południa, Podlaska Brygada Kawalerii do której dołączył dywizjon kawalerii KOP „Niewirków” ubezpieczała od północy i zachodu w rejonie miejscowości Radoryż, zaś 3 PSK w kierunku na Ryki.”- www.kleeberczycy.pl

„Tymczasem około południa ruszyło od zachodu zapowiedziane uderzenie kawalerii płk. Milewskiego. 1. pułk ppłk. K. Andersa i 3. p.szwol. mjr. E. Witkowskiego przez podmokłą dolinę uderzyły pieszo. 3. pułk strzelców ppłk. dypl. Małysiaka przeprawą koło Czarnej uderzył konno. Ułani dopadłszy wsi Poznań zmietli ogniem maszynowym obsługę artylerii niemieckiej i ruszyli do ataku od tyłu.”-bitwy polskiego września.

„Niemiecka 29 DP(zmot) podeszła w rejon Żelechowa przygotowując się do natarcia. Po południu, pod Wolą Okrzejską kawaleria 60 DP „Kobryń” odrzuciła podjazd pancerny nieprzyjaciela a 3 PSK ostatecznie go zniszczył.”-www.kleeberczycy.pl

Walki o Wolę Gułowską relacja Jana Bodzicza

„Był już 3 października.. Niemcy, na autach opanowali Wolę Gułowską co groziło odcięciem Lipin, Grabowa Szlacheckiego , i zajściem od tyłu innym naszym jednostkom. Wprawdzie od naszego miejsca postoju do Woli Gułowskiej było 5 km, ale pamiętam ,że w trybie alarmowym został zorganizowany kompletny batalion piechoty, oraz jeden pluton kawalerii z 3PSK. Piechota rozwinęła się do natarcia w tyralierę na ok. 1 km od klasztoru Woli Gułowskiej a nam- kawalerzystom nakazano udać się lewą flanką natarcia także w stronę osady Wola Gułowska, jednak lasem, żeby możliwie od tyłu zaskoczyć niemiecki karabin maszynowy, którego obsada ulokowała się na lewej wieży kościelnej. Niemcy mieli świetne pole ostrzału, to też co jakiś czas zatrzymywali natarcie piechoty w miejscu, zmuszając żołnierzy do usypywania osłony przedpiersiowej. Nasz pluton miał 2 ckm-y i leśną drogą, całkiem bezpiecznie dotarł do pierwszych domów przy ulicy prowadzącej do klasztoru. Nie wychodząc na ulicę, co było może błędem, dotarliśmy między zabudowaniami do muru otaczającego klasztor. Tu zostały ustawione nasze ckm-y i rozpoczął się pojedynek z niemieckim MG(karabinem maszynowym) na wieży, który po ok. dwudziestu minutach umilkł. W tym czasie natarcie piechoty osiągnęło skraj Woli Gułowskiej i kiedy pod osłoną budynków wyszło na drogę przed kościołem, Niemców już nie było. Na wieży pozostał jeden zabity, a według informacji ludności, reszta dopadła 6 aut pancernych i odjechała w kierunku na Przytoczną. Batalion piechoty rozesłał ubezpieczenie formował się do Woli Gułowskiej. Nam koniowodni przyprowadzili konie, pada komenda ”Do koni-na koń”. Formujemy sekcje i dwa konie zostają wolne, bez jeźdźców.- Kto wie kogo brak? -milczenie. Sprawa wyjaśniła się później. Oto na skraju lasu został ranny kol. Kuryło, a z nim został inny strzelec, żeby dotrzeć do punktu sanitarnego. Do lekarzy się dostali, ale dla rannego ratunku już nie było i z tą smutną wiadomością powrócił kolega wieczorem. Po wycofaniu nas z akcji skierowano nasz pluton na dawne miejsce postoju w pobliżu miejscowości Czarna.”

Walki w dni 5.10- Jan Bodzicz

Nasz 3PSK ze 183 pp stoczył walki bardziej na zachód od Natolina w rejonie miejscowości Niedźwidź, a po zepchnięciu nieprzyjaciela do Walentynowa, powrócił na wyznaczone pozycje( do Grabowa Szlacheckiego)

Szersze wyjaśnienia...

Tue, 18 Sep 2018 13:47:07 +0200

... dlaczego warto wesprzeć nas film. Zajrzyjcie na bloga, by przeczytać o naszych argumentach mających przekonać Was do przekazania choćby jednej złotówki na "Ostatni Bój".

Co słychać na planie zdjęciowym?

Mon, 17 Sep 2018 08:03:55 +0200

Zbiórka w trakcie, a nasza praca wre - tutaj możecie zobaczyć, jak wyglądało powstawanie kolejnych scen do naszego filmu.