mikakamaka
O projekcie
Życie zaczyna się po czterdziestce
W moim przypadku zaczęło się, w tym właśnie wieku zmieniać, na prawie każdej płaszczyźnie.
Dotąd pracująca ze zbytnim natężeniem matka i żona. Teraz… pisarka?
Jeszcze nią nie jestem, to się właśnie dokonuje
Bardzo cieszy mnie fakt, że tutaj trafiłeś/ trafiłaś
Mam marzenie, a Ty i Twoja pomoc jest niezbędna, bym mogła do niego dotrzeć.
Dla mnie to Everest, na który prę z mocą lokomotywy, z napędem atomowym.
Muszę zdobyć szczyt :D
Stań się moim paliwem, ja dam Ci coś w podziękowaniu :D
Postaram się odwdzięczyć nagrodami, w które włożyłam prawie tyle pracy, co w napisanie samej książki.
Dodam, że same nagrody też będą składową książki, ale o tym później.
Kim jestem?
Od dwu lat prowadzę blog, na którym jeszcze kilka miesięcy temu publikowałam wyłącznie opowiadania.
Opowiadania zaczęły się wydłużać, zmieniając w powieści.
Pierwszą powieść skończyłam i teraz znalazłam się w kropce.
Pragnę wydać książkę. Nie poprzez wydawnictwo, choć jedno z nich zainteresowało się już wydaniem. Znaczy to, że tekst jest ciekawy.
Stawki wydawnictw są jednak wysokie. Ponad połowa dochodu zostałaby w wydawnictwie i to wtedy, gdybym zdecydowała się wyłącznie na e-booka.
Jest to logiczne, ale...
To "ale" wyjaśnię w dalszej części.
Znalazłam cel przekierowania finansowych plusów wydania "Nowe".
Na co zbieram?
By samodzielnie wydać jednak książkę, potrzebne są pieniądze na:
1. profesjonalne korekty (dwie różne)
2. skład i łamanie tekstu
3. projekt graficzny
4. druk (500 sztuk z grafikami)
5. prowizja dla portalu
W sumie, daje to jedenaście i pół tysiąca, które stają się startem i początkiem mojej przygody, jako samodzielnie wydającej książki.
Nie chcę poprzestać na jednej powieści, drugą już piszę.
O czym jest powieść?
Młoda dziewczyna wyprowadza się z domu.
Nowe miasto, nowa praca, nowi przyjaciele. W pracy namolnie napastujący Marlenę szef, który nie jest jej jednak obojętny. Niestety :D
Ona sama ma sztywny kręgosłup moralny. Dochodzi przez to do wielu zabawnych sytuacji.
Bywa, że bezsilność, która ogarnia główną bohaterkę powoduje, że Czytelnik ma ochotę nakrzyczeć na dziewczynę, dać jej mądre wskazówki.
Firma, to jaskinia rozpusty, w niej zasady moralne idą w odstawkę, gdy zgrany team, wyrusza na imprezy integracyjne (rzeczywistość wielu spośród nas. Realnie, aż do bólu).
Marlenę szokują stosunki panujące pomiędzy ludźmi, lecz intrygują równocześnie.
Dziewczyna pracuje i na szczęście udało jej się odnaleźć, w tej korporacyjnej rzeczywistości. Brak jej jednak celu. Czegoś, co usprawiedliwi tkwienie w dziwnych relacjach społecznych.
Podejmuje decyzję o powrocie na studia, a tam…
I tutaj urwę, gdyż jedną z moich mocnych stron, jest ucinanie opowieści w momencie, gdy akcja wchodzi na nowy poziom.
Dla potwierdzenia, proszę poczytać komentarze, pod którąś części "Nowe".
Na blogu umieszczonych jest sporo części tekstu. Można poczytać, by się upewnić, że jest on coś warty.
Książka nasycona jest erotyką i nie raz słyszałam, że „Pięćdziesiąt twarzy Greya”, to przy mnie przeromantyzowany świerszczyk :-) Nie opisuję książąt z bajki i Kopciuszków. U mnie są ludzie, z krwi i kości.
To też mi mówiono:
„Gdy się Ciebie czyta, to człowiek wierzy, że piszesz o kimś, kto istnieje naprawdę”.
Och, to najlepszy komplement.
Dlaczego nie stronię od erotyki?
Erotyka jest wpisana w życie każdego człowieka i nie ma sensu jej pomijać, urywając opis kontaktu ludzi w momencie, w którym „ich usta łączą się w namiętnym pocałunku”.
Brrrr. Nie lubię takich słodkich opisów.
U mnie nie ma kucyków i tęczy. Miłości (realnej), jest za to w nadmiarze.
I życia.
Po co mi wydanie książki, skoro mam Czytelników?
Dostarczam na blogu teksty za darmo i to się nie zmieni. Nie o zarabianie „wielkich pieniędzy” mi chodzi, lecz o to, bym mogła robić to, co najbardziej kocham – pisać, pisać, pisać.
Jest przede wszystkim Marta i jej "czerwone szpilki".
O tym później :-)
Co do samych nagród
Przy okazji obmyślania nagród, wróciłam do kolejnej pasji – malowania.
Brak mi warsztatu w malowaniu, w pisaniu również. Wiem o tym.
Maluję od kilku miesięcy, piszę od dwu lat (bardzo intensywnie!).
Wazon z grubego szkła "Ogień we włosach" (wym. 20x17,5x7,5 cm )
NAGRODA W PULI ZA 430 ZŁOTYCH
Wazon z cienkiego szkła "Myśli" (wym. 23x10cm)
NAGRODA W PULI ZA 430 ZŁOTYCH
Obraz na szkle w ramie "Falując" (wym. 41x31x2,5 cm - rama)
dwustronny - zrozumiesz, gdy zdejmiesz tylną część
NAGRODA W PULI ZA 800/1050 ZŁOTYCH
Obraz na szkle w ramie "Zmysły" (wym. 42,5x32,5x3,5 cm - rama)
NAGRODA W PULI ZA 800/1050 ZŁOTYCH
Obraz na szkle w ramie "Dwa oblicza" (wym. 51x41x2,5 cm - rama)
NAGRODA W PULI ZA 800/1050 ZŁOTYCH
Obraz na szkle w ramie "Nowe" - grafika na wykończeniu i prawdopodobne okładka książki.
NAGRODA ZA 1250 ZŁOTYCH
Kolejne prace maluję sukcesywnie i będę je tutaj umieszczała.
O ich powstawaniu informuję również na blogu, oraz na Instagram.
książka drukowana
koszulka w rozmiarach s-xl
bokserka damska w rozmiarach s-xl
kubek 330 ml (trzy kolory ucha do wyboru)
materiałowa torba na uchu
I tak oto przy obmyślaniu nagród dla Was, obudziła się moja kolejna pasja – malowanie.
Doskonalę takoż dwie umiejętności – pisanie i malowanie. Fascynujące i porywające.
Mnie na pewno :-)
Nagrody zacznę wysyłać w momencie otrzymacia cieplutkich, jak bułeczki i pachnących drukarnią, książek. Wcześniej, niż zacznę ich sprzedaż, poprzez blog!
Korektorów, projektantów i fachowców, którzy zajmą się "obróbką tekstu" już mam. Jestem namolna i uparta, w parciu do celu, więc nie potrwa to długo.
Zrobią wszystko, byle uwolnić się ode mnie :D
Pośpiech jest wskazany również dla tego, że dla Marty czas liczy się jeszcze bardziej. Ona wydaje pieniądze na bieżąco.
Leczenie jest drogie.
Kim jest Marta?
Dochód z książki przeznaczony będzie na "czerwone szpilki". Tak Marta wizualizuje swój cel.
Ona chce zacząć chodzić, a właściwie już zaczyna.
Pieniądze popłyną na jej konto, a następnie na konto zagranicznej kliniki, by opłacić zabiegi rehabilitacyjne.
NFZ zakwalifikował ją jako osobę, bez szans na odzyskanie zdolności poruszania się bez wózka inwalidzkiego.
Trzynaście operacji za nią, teraz czas stanąć na nogi.
Ja chcę wydać książkę i nadać temu wydaniu dodatkowy (nie pasuje mi tutaj to słowo) sens.
Dwie kobiety.
Dwa różne cele.
Jedna książka.
Dodatkowe środki
Pieniądze zebrane ponad próg podstawowy, zostaną przelane Marcie w momencie, zakończenia projektu.
Patroni
Partnerzy
Znajdziesz mnie tutaj:
PRÓBKA
Na koniec trzy pierwsze rozdziały książki, będącej przedmiotem tego projektu.
Przed korektą i całą resztą niezbędnych zabiegów, którym należy poddać tych przeszło pięćdziesiąt rozdziałów.
"NOWE"
Rozdział pierwszy
Względny spokój ogarniał moje ciało.
Siedziałam w babcinym fotelu, analizując milimetr po milimetrze, każde załamanie światła słonecznego, na meblach.
Pamiętam te meble jeszcze z dzieciństwa. Połysk politury na powierzchni meblościanki, serwetki ręcznie dziergane przez babcię i figurki świętych, ustawione na nich. Jeszcze zdjęcia, a w centralnym miejscu na komodzie, zdjęcie dziadka w mundurze.
Teraz ta politura wyblakła i popękała. Obrzeża ściemniały, gdzieniegdzie odpadły.
Dziadka nie poznałam osobiście, ale wiedziałam o nim wszystko. Był wojskowym, zginął podczas awarii samolotu w trakcie ćwiczeń. Skakał kiedyś na spadochronie, był wielkim człowiekiem, w szczególności dla babci, której miłość do dziadka nigdy nie przygasła.
Ona kochała dziadka zawsze, nawet kilkadziesiąt lat po jego śmierci.
Nie wyrzuciła ubrań, nie schowała szczoteczki do zębów, kapcie leżały w przedpokoju, mundur wisiał w szafie.
Zapytałam ją kiedyś o to. Odparła, że lubi myśleć, iż dziadek za chwilę wróci, oraz to, że czuje go ciągle w pobliżu.
Czułam go i ja teraz. Czułam ich oboje.
Siedziałam w fotelu planując.
Po śmierci babci, mieszkanie stało się moje. Odziedziczyłam je i teraz musiałam przemyśleć wszystko.
Miałam do dyspozycji czterdzieści metrów kwadratowych, wysłużone meble na ich powierzchni i niewielkie oszczędności na koncie, oraz brak pracy w komplecie.
Babcia mieszkała kilkadziesiąt kilometrów od nas w sporym mieście, my dotąd na obrzeżach innej miejscowości, w domu jednorodzinnym. Rodzice chcieli mnie przy sobie zatrzymać, a i mi jakoś specjalnie nie paliło się do wyprowadzki.
Wystarczyła jedna wizyta w mieszkaniu po babci, bym podjęła decyzję o „pójściu na swoje”.
Nowe – stare miasto, nowa – pierwsza praca, daleko od znajomych i tak inaczej.
Powiew zmian i zbliżająca się wiosna, nastrajały pozytywnie, cieszyły nadzieją lepszego.
Przeprowadziłam się w dwa dni i teraz właśnie planowałam.
Pierwszy dzień „na swoim”, zaczęłam od wizyty w Castoramie. Farby, głównie jasne kolory, jakaś rolka tapety. Nie chciałam pozbywać się pełnych wspomnień mebli po babci tym bardziej, że nie stać mnie było na nowe, a od dziecka lubiłam przerabiać stare, czasami bezużyteczne już przedmioty w coś nowego, dając im tym samym drugie życie.
Szał przeróbek, remontu i twórczego zapamiętania w decoupageu zawładnęły mną na tydzień, po upływie którego przyszedł pierwszy rachunek do zapłacenia. Czynsz, prąd, woda, śmieci…
Obiecałam sobie, że z pomocy rodziców skorzystam w ostateczności. Chciałam dać radę sama, pokazać sobie i innym, że dam radę.
Musiałam znaleźć pracę.
Pierwsza praca była kompletnym niewypałem i porażką. Szef kazał mi odbierać telefony, umawiać spotkania, wypełniać stosy formularzy i mimo nudy dałoby się to znieść, gdyby nie jego obleśnie lepkie kończyny.
Ocieractwo niby przypadkowe, stało się nagminne. W drodze do szafki stojącej za mną, otarł się kroczem o moje ramię. Nic nie zauważył, nie przeprosił. Sprawę należy uznać za niebyłą. W mikro kuchni, gdy myłam swój kubek, on wyciągał swój z szafki, wiszącej mi nad głową. Przyciśnięcie na dłużej bioder do mojej pupy. Zmartwiałam, ale on znowu nic nie zauważył. Przywołanie mnie do wyjaśnienia jakiejś nieścisłości, w dostarczonym mu wcześniej dokumencie i znów zatrzymanie się za mną, gdy pochylałam się nad dokumentem. Znów zbyt długi kontakt jego bioder z moimi pośladkami.
Milcząca zmowa reszty załogi, w większości kobiet, oraz polujący na każdą dogodną do otarcia się o mnie okazję szef, wykurzyły mnie z pracy już po miesiącu.
– Nie podoba ci się u nas Marlenko? – Niewinne pytanie prawie byłego, szefa. – Płaca za niska, czy praca zbyt ciężka?
– Ani jedno, ani drugie. – Wrzałam w środku i nie próbowałam tego nawet ukryć. – Szef froterysta mi się nie podoba. Jeśli mam już poczuć czyjegoś kutasa, to z własnej, nieprzymuszonej woli. Tego nie było w zakresie obowiązków, a gdyby było, nie przyjęłabym tej pracy. Zdaje sobie pan sprawę, że to jest karalne?
– A czy ty zdajesz sobie sprawę, że mogę ci tak nasrać w papierach, że nie znajdziesz pracy przez długi czas? – Syczał, jak żmija, czerwieniejąc na twarzy.
– Przewidziałam to i nagrałam co nieco z tego, co miał pan przyjemność robić sobie mną. – Zaryzykowałam kłamstwo. – Dla ścisłości, to nagrywam jeszcze naszą rozmowę teraz, więc w sądzie pracy będą mieli podstawy, do przyjrzenia się panu.
Pąs na jego licu przybrał na sile, lecz starał się opanować.
– Świadectwo pracy dostaniesz pocztą. – Podsumował, nie patrząc już na mnie. – Dziękuję za współpracę i żegnam.
Było, minęło. Była praca, teraz jest glaca.
Trochę oszczędności mi zostało, mogłam szukać dalej. To, co zarobiłam teraz, starczy na dwa czynsze i opłaty. Nie muszę prosić rodziców o pomoc. Przy skromnym życiu, mam dwa miesiące w zapasie.
Poszukiwania nie przebiegały ani gładko, ani w nich nie mogłam przebierać. Duże miasto, dużo śmieciowych zajęć o niskiej płacy i niesprecyzowanym zakresie obowiązków. Zazwyczaj umiejętnie opakowana w słowa „praca” akwizytora. Czy to telefonicznego, czy też sprzedaż bezpośrednia.
Nie tego szukałam. Potrzebowałam stałości zatrudnienia choćby po to, by wziąć na raty pralkę. Większość sprzętów po babci mogła mi jeszcze posłużyć, ale „Frania”.
Ech. Cała łazienka była najbrzydszym pomieszczeniem w mieszkaniu. Bura i ponura, z przestarzałą i mocno zniszczoną armaturą, otrzaskanymi kaflami i smętnym światłem, w postaci pojedynczego źródła na suficie.
Wejście do takiego „pokoju kąpielowego” rano, przyprawiało o równie buro – ponury nastrój na cały dzień.
Rozsyłałam „cefałki” do różnych firm, nawet tych, które nie poszukiwały pracownika i to właśnie jedna z nich odpowiedziała na zapytanie. Telefon zadzwonił, umówiliśmy się na spotkanie i po krótkiej rozmowie miałam pracę.
Nie wiem właściwie, na czym owa rozmowa polegała. Przeczytałam jakiś głupkowaty tekst po angielsku, odpowiedziałam na dwa pytania i decyzja zapadła.
Wyglądało na poważną pracę, z poważną płacą i miałam jeszcze tylko nadzieję, że nikt tu mnie nie będzie napastował.
Początek, jak początek.
Objaśnienie zakresu obowiązków, oprowadzenie po biurze i przypisanie mnie do niewielkiego boksu, komputera, wieży kuwet z papierami i telefonu. Wygodny fotel i brak okna w zasięgu wzroku.
To ostatnie przeszkadzało mi najbardziej. Lubię spojrzeć przez szybę w dal na to, co dzieje się poza pomieszczeniem, w którym spędzam wiele godzin.
Byłam nowa, więc przypadło mi mało ciekawie umiejscowione stanowisko i mogłam mieć tylko nadzieję, że zmieni się ów stan rzeczy, gdy stanę się już tą nie najnowszą.
Zaczęła się nauka i wdrożenie. Wdrażała mnie Agnes, którą z miejsca polubiłam. Ani gaduła, ani milczek. Informacje podawała zwięźle i poprawiała ze spokojem błędy, które jako kot, czyniłam co chwilę. Opowiadała w międzyczasie o innych pracownikach i z jej opowieści wynikało, że większość tutaj jest wolnego stanu, lub tuż przed rozwodem.
– Dzięki temu imprezy firmowe są weselsze – wyjaśniała konspiracyjnym szeptem. – Mniej wyrzutów sumienia, gdy komuś zbytnio poluzują się hamulce. Więcej zabawy, gdy można się wymienić znajomymi z pracy, między sobą.
– Wymienić? – Nie rozumiałam.
– No wiesz, singielsko – rozwodnicze ciała mają potrzeby, a nasze imprezy zawsze są wyjazdowe i zawierają nockę w sobie – mówiła ze zmrużonymi oczami sprawdzając, czy nie słyszą jej niepożądane uszy. – Mamy duży fundusz reprezentacyjny i trzeba to jakoś wydać. Większość hoteli, w których balowaliśmy, jest zazwyczaj zamknięta na kolejne imprezy dla nas.
– To co się tam dzieje?! – Szeptałam, choć miałam ochotę krzyknąć.
– Nic ci nie powiem. – Rozparła się wygodnie w fotelu, na którym w zabawny sposób przyjechała do mnie z boksu obok, zagarniając stopami podłogę sprzed siebie, pod sam fotel. – W weekend wypada wyjazd w góry i tam się napatrzysz. Może nawet skorzystasz. – Uniosła perfekcyjnie wyskubane brwi, a te zniknęły ponad linią równie perfekcyjnie przystrzyżonej grzywki.
Kolejne dni, ciąg dalszy wdrożenia.
Odbierałam telefony i dzwoniłam do klientów. Przygotowywałam dokumentację dotyczącą poszczególnych spraw i wklepywałam dane w firmowy system. Ogólnie nic zajmującego nadmiernie myśli i na pewno w żaden sposób rozwijającego inteligencję. Ot proste, mechaniczne zajęcie.
Obserwowałam współpracowników, oni obserwowali mnie. Mężczyźni z zaciekawieniem, kobiety oceniały konkurencję, jaką dla nich stanowiłam.
Jaką ja mogłam stanowić konkurencję dla nich?
Zwykła, niczym się nie wyróżniająca, wręcz cicha.
Gwiazdą była Monika i właściwie nie rozumiałam, skąd bierze się jej przeświadczenie o własnej atrakcyjności. Może i była ładna, ale w przewidywalny sposób. Dużo makijażu na twarzy, włosy zadbane zręczną dłonią fryzjera, sztuczne rzęsy i paznokcie, oraz drogie ciuchy. Zadbana kasą, bez naturalnego uroku.
Faceci z firmy sądzili najwyraźniej inaczej, gdyż lgnęli do roześmianej i rozdającej powłóczyste spojrzenia Moniki, jak muchy do świeżego gówna. Dla mnie była ona zbytnio upozowana, udawała, a w oczach czaiła się złość zawsze, gdy nie znajdowała się w centrum uwagi męskiej części załogi.
W centrum tym byłam teraz ja, dzięki czemu automatycznie stałam się jej wrogiem.
Dokuczała mi na każdym kroku, lub ostentacyjnie traktowała, jak zasmrodzone powietrze. Miała oko na głównego szefa i na tego polowała mimo, że była mężatką. Wnioskowałam to z obrączki, która zdobiła jej palec serdeczny. Pilnowała mnie, wcinając się swoja osobą w każdą sytuację, grożącą moją bezpośrednią konfrontacją z głównym bossem.
– O co jej kurwa chodzi? – Nie wytrzymałam i dopadłszy Agnes w firmowej kuchni, opowiedziałam jej swoje spostrzeżenia.
– Laska ostrzy sobie pazurki na Przemka, bo jest szefem i zarabia najwięcej – wyjaśniała spokojnie, przeżuwając kanapkę i przeraźliwie zgrzytając łyżką, w dno kubka z kawą. – Szef tego oddziału i seks z nim, to gwarantowany awans. Wszystkie dupy tutaj awansowały się wyłącznie przez dupienie z szefami. Im wyższy szczebel, tym pewniejsze przyszłe stanowisko.
– Pierdolisz! – Nie mieściło mi się to w głowie. – I ona tak z tym Przemkiem się gzić będzie, co by trochę więcej zarobić? Toż to kurewstwo jest!
– I co z tego? – Aga obojętnie wzruszyła ramionami. – Nie ona pierwsza i nie ostatnia.
Skuteczny sposób to byłby, gdyby nie Przemek.
– Czyli co? – Zaciekawiła mnie.
– Czyli nie jara go taka nachalność tym bardziej, że to nietypowy facet jest – odparła.
– Czyli?! – Naciskałam, gdyż coraz bardziej zaintrygowana byłam.
– On nie lubi łatwo podkładających się lasek. – Dłubała perfekcyjnym paznokciem między górnymi jedynkami, próbując wydostać szczypiorek, który się tam zaklinował. – Facet może i nie jest przystojny i fizycznie atrakcyjny, ale płeć piękna ma to za nic, gdy szmal wchodzi w grę. Tutaj tylko takie dupy pracują.
– A ty? – Wyrwało mi się. – Sorry…
Było mi strasznie głupio, ale słowa padły i nie dało się ich cofnąć.
– A ja lubię tą pracę i zarobki są niezłe. – Nie wyglądała na szczęście na urażoną. – Na darmowych imprezach można się nieźle pobawić, a i czasami wyhaczyć fajnego gościa. Mam tylko zasadę, że nie idę do łóżka, z kumplami z pracy. Zawsze się jakiś towar przypałęta i powiem ci, że w większości wypadków o niebo lepszy, niż nasi panowie. – Mrugnęła zawadiacko, perfekcyjnie pomalowanym okiem. – Ciekawa jestem, czy ci się spodoba. Jedziemy do Szczyrku i pewnie nie dane nam będzie już tam wrócić z imprezą.
Zaciekawiła mnie zapowiedzią zabawy i możliwością obserwowania ekscesów.
Był czwartek, wyjazd miał mieć miejsce dnia następnego, tuż popracy.
Nie mogłam się już doczekać…
Rozdział drugi
Praca była lekka, mało wysilająca zwoje mózgowe i wręcz nudna. Było jednak kilka urozmaiceń, którymi wypełniałam swój czas wolny, czyli przerwy pomiędzy dostarczaniem mi nowych spraw i numerów do wklepania, w system firmowy.
Internet, ten zawładnął mną zachłannie. Serfowałam po necie z radością, gdyż nie posiadałam swojego komputera osobistego. Nie miałam go nawet w planach. Musiałam kupić pralkę i odmienić łazienkę, by nie załapywać „doła” co dzień rano. Bure kafle na ścianach i podłodze doskwierały o wiele bardziej, niż brak medium, jakim był komputer.
Wolałam odnawiać meble, oklejając je wyprawionymi kawałkami z gazet i pokrywając warstwami utrwalacza. Stara komoda wyglądała coraz bardziej wesoło i designersko. Przyjemność sprawiało mi ożywianie czegoś, co większość wystawiłaby na śmietnik. Nowoczesne wzory i żywe kolory na klasycznym meblu. Oprawienie wspomnień i dotyku palców babci. Uwiecznienie go.
Drugą przyjemnością stał się papieros i tego nauczyłam się w firmowej palarni. Każdy, kto zatrudniał się w tej firmie palił, uczył się nałogu, lub był biernym palaczem. Życie towarzyskie firmy toczyło się w pomieszczeniu, którego wyciąg nie dawał rady odessać nadmiaru dymu. Nie sposób było przejść obok i nie wejść doń, gdy wybuchy śmiechu kusiły i przywoływały do wewnątrz. Latem uchylano niewielkie okienko w pomieszczeniu. W chłodne dni podtruwaliśmy się skondensowanym dymem.
– Nie zapalisz z nami, Marlena? – Agnes, siedząca w idealnej pozie na plastiku krzesła, przywoływała mnie do wewnątrz palarni. – Chodź.
W tym „chodź” usłyszałam, że nakazuje mi zajęcie miejsca w pomieszczeniu. Sugerowała w ten sposób, że powinnam się zintegrować, dać siebie poznać.
Weszłam w zadymione siwo i szczypiące w oczy i gardło pomieszczenie i zajęłam jedyne, wolne miejsce.
Rozmowy przycichły, ale na szczęście tylko na chwilę. Oczy każdego prześlizgiwały się po mnie, ja udawałam, że tego nie zauważam. Co chwilę ktoś żartował, inny ktoś odpowiadał żartem, reszta śmiała się, a wraz z nimi i ja.
Wyglądało na to, że ci ludzie, to zgrany team. Towarzystwo wymieniało się, wracając co chwilę do swoich spraw, biegnąc, by odebrać telefon od klienta, lecz wracało po jakimś czasie. Wracałam i ja.
Tematem przewodnim była impreza. Planowano muzykę, którą należy zabrać i używki, o których mówiono otwarcie.
Dziwne to wszystko było, ale i nastrajało wesoło. Nikt nie wciągał mnie na siłę do rozmowy. Wiedzieli, że w tak barwnym towarzystwie muszę mieć czas na oswojenie się, odnalezienie.
Piątkowe popołudnie.
Imprezowe nastroje nie mogły być już chyba bardziej naenergetyzowane. Każdy cieszył się wyjazdem i tylko ja nie wiedziałam, czego się spodziewać.
Zbiórka pod biurem i autokar czekający na nas. Wyjazd punk piętnasta. Tak naprawdę, to już od południa, mało kto zajmował się pracą.
Pierwszą butelkę whiskey odkorkowano już w momencie zajmowania miejsc i plastikowy kubek powędrował pomiędzy siedzeniami. Nie chciałam się wyłamywać i mimo szczerej nienawiści, jakim darzyłam mocne alkohole, wypiłam. Zapiekło w gardle, wykrzywiło twarz, ale posmakowało. Nie znałam tego smaku, bo i skąd miałam znać? To musiał być drogi alkohol.
Drugą porcję wypiłam już bez skrzywienia.
Zabawny hotel. Coś, jak korzenioplastyka wczesny Gierek. Lamperia z cienkich, połyskliwych desek na ścianach, niemodne lampy, dające zbyt mało światła, na suficie i firanki w kwiatki w oknach. Widoki za oknem, słońce na górskich stokach porośniętych strzelistą zielenią drzew, wynagradzały brzydotę obiektu. Górskie powietrze, chłód wokoło i rześkość nie była jednak tym, co interesowało ludzi, z którymi pracowałam. Oni zajmowali pokoje, śmiejąc się głośno i planując już wieczorną zabawę.
Miałam pokój z Agnes i wystrój tego pomieszczenia rozśmieszył mnie. Ryczący jelonek na obrazku nad moim łóżkiem, widoczek górski nad drugim, tym dla Agnes, materiałowe klosiki w kolorze kupy na lampkach przy łóżkach i niemrawy odcień farby na ścianach.
Łazienka przyprawiała o ból oczy, a zużycie sanitariatów zniechęcało do skorzystania z nich.
Trudno, nie wybierałam hotelu, nie płaciłam zań, nie mam co narzekać.
Wyjazd nie nazywał się „Imprezą”, lecz szkoleniem z noclegiem. Skoro tak się nazywał, musiano rozpocząć od spotkania w salce konferencyjnej, czyli stołówce zaadoptowanej w tym celu. Telebim, rzutnik, wykresy i monotonna, godzinna przemowa szefa jednostki, Przemka.
Mówił o celach osiągniętych przez naszą ekipę, o tym, co mamy do osiągnięcia, oraz o wadze dobrych relacji z centralą w Warszawie.
Zakończył informacją, że kilkana osób z Warszawy dojedzie do nas niebawem, w celach integracyjnych właśnie. Po tych słowach podniosła się wrzawa i zapanowało ogólne ożywienie. Przemowa uśpiła większość, lecz news o kumplach poderwał wszystkich, w większości żeńską część załogi. Mężczyźni cieszyli się trochę spokojniej.
– O co chodzi z tą Warszawą? – Pochyliłam się do Agnes. – Dlaczego tak się wszyscy ekscytują?
– Bo to najbardziej rozrywkowi ludzie pod słońcem – odszepnęła. – Z nimi ten hotel ma przechlapane.
– W jakim sensie? – Nie rozumiałam.
– W sensie rozpierduchy, mała. – Uśmiechnęła się tajemniczo. – Oni tracą wszelkie hamulce, gdy się z nami bawią.
I to był koniec wyjaśnień. Bardziej zagubiona nie mogłam już być. Chcąc, nie chcąc, byłam też równie podekscytowana, co reszta.
Obiadokolacja w gierkowej stołówce, na wysłużonych talerzach, których dobre czasy minęły lata temu, był smaczny i pożywny. Dziwnie czułam się w tym rosnącym podnieceniu ludzi. Oni szykowali się na wieczór, jakby to co najmniej miała być impreza wieńcząca ich życie.
Wieczór.
Sala, która wcześniej służyła jako miejsce szkolenia, później stołówka, teraz zmieniła się nie do poznania. Grube zasłony w wysokich oknach, wychodzących na piękne, górskie widoki, zaciągnięto. Oświetlenie sufitowe wyłączono, a zastąpiono je kulą dyskotekową, pełzającymi po ścianach i podłodze lampami. W jednym z kątów stał stół, a na nim aparatura elektroniczna W drugim był barek, zastawiony taką ilością różnorodnych alkoholi, jakiej dotąd nie widziały jeszcze moje oczy. Może tylko na półkach sklepowych.
Obserwację tego co mnie otaczało przerwał ogólny jazgot radości, artykułowanej okrzykami, śmiechem i gwizdami. Domyśliłam się, że oto właśnie przybyła wyczekiwana przez większość, imprezowa część „Warszawki”. Sami faceci, wszyscy podobni wiekiem, zwyczajni z wyglądu i może tylko głośniejsi od reszty.
Dziewczyny rzucały im się na szyje, jakby to była najbliższa rodzina, dawno nie widziani przyjaciele, lecz prawda była inna.
– Zaczyna się zaklepywanie zdobyczy – mruknęła mi w ucho Agnes. – Przybyło oto stadko samców z wysokich szczebli, które rozdziela stanowiska. Wiedzą, że tutaj coś do podupczenia wyhaczą. Pilnuj się!
I poszła się przywitać tyle, że robiła to mniej wylewnie, za to bardziej naturalnie.
Impreza rozkręcała się, ludzie jedli, pili i tańczyli. Z każdym kolejnym kawałkiem taniec przestawał wyrażać jedynie radość ruchu w takt muzyki, a zaczynał przypominać gody na parkiecie. Przy wolnych kawałkach ciała sklejały się z sobą coraz ściślej, przy szybkich gięły się w takt muzyki, emanując seksualnością i chucią.
Nie było w tej firmie brzydkich kobiet. Faceci, to już inna sprawa. Zdziwiło mnie, że i jednych i drugich było po równo teraz. Teraz czyli, gdy Warszawa dołączyła.
– Zatańczymy? – zaproponował nieznany mi chłopak.
Na oko w wieku dwudziestu lat z hakiem. Na oko wesoły i sympatyczny.
Czy miałam ochotę na taniec?
Cóż, wszedłeś między wrony…
Rozdział trzeci
Taniec i oganianie się od wszędobylskich łap. Przywoływanie do pionu gościa, któremu wydawało się, że może więcej, niż ustawa przewiduje. Wkurwienie na zwyczaje, które obowiązywały najwyraźniej w tej firmie. Łapska lądujące mi na pośladkach i ocierające się mimochodem o piersi.
To nie dla mnie!
– Sorry, ale spasuję – sarknęłam wścieklizną, w wyniku czego delegat Warszawy odseparował się od mojej niechętnej powłoki cielesnej, namierzając nowy cel.
Żeby takie zezwierzęcenie panowało między normalnymi ludźmi!
Jak można na coś takiego sobie pozwolić?! Macać ostentacyjnie, jak świeżą rybę, z której chce się wyciągnąć ości?!
Nie wytrzymałam tempa. Nie chciałam brać w tym udziały tym bardziej, że Agnes gdzieś zniknęła, współpracownicy potworzyli lepkie parki, a ja pałętałam się między nimi, jak wolny elektron. Musiałam znaleźć odosobnienie i w tym celu wyszłam z zadymionej sali, szukając azylu dla siebie. Nikt tego nawet nie zauważył…
Najwygodniejszym miejscem odosobnienia, wydał mi się parapet, pod ogromnym oknem, naprzeciw wejścia do sali tortur. Tortur dla mnie, szans na zdobycie awansu, dla większości współpracownic.
W jakie gówno wdepnęłam?!
Chciałam się wyrwać spod rządów szefa – froterysty, a trafiłam do jaskini rozpusty i zepsucia?
Co za zasady tutaj panowały?!
Widziałam parki opuszczające salę taneczną, odziane w perlisty śmiech samice i mrukliwe odgłosy samców, zapuszczające się w korytarze, wiodące do pokoi. Szli na seks, a ja tkwiłam za firanką. Siedziałam na parapecie i było mi przyjemnie w tyłek. Wolałam ciepło marmurowego parapetu z kaloryferem pod nim, niż udostępnianie tegoż tyłka samcom z władzą.
Mnie takie gówno nie podniecało. Nie chciałam „dawać”, w zamian za podwyżkę, czy awans.
Siedziałam w bezruchu, bojąc się głośniej odetchnąć, by nie zdradzić kryjówki.
Siedząc, zobaczyłam Przemka, który z telefonem przy uchu wyszedł z sali i dla odmiany skierował swoje kroki do recepcji, nie do pokoju.
Nie szedł, jak inni na rżnięcie?
Dziwne…
Wypity podczas imprezy alkohol postanowił popsuć mi plany i wykurzył zza mało gustownej firany.
Na co dzień nie piję, więc ilość wlana towarzysko w gardło, nie chciała się przyjąć w organizmie, a ten ostatni wołał o wyrzucenie nadmiaru gdziekolwiek, poza obręby własnej tkanki. Nie miałam zamiaru „rzucać pawiem” gdziekolwiek, więc w miarę szybko ewakuowałam się do ubikacji.
Kilka minut później, ocierając twarz i spoglądając w przekrwione wysiłkiem, czerwone oczy w lustrze, postanowiłam zakopać się w pościeli, w przydzielonym mi łóżku. I tutaj zonk.
Wchodząc do pokoju poczułam, że coś jest nie tak, jak powinno. Tym „nie tak”, okazały się być dwie osoby, gżące się w nim w najlepsze.
Cholera! To moje łóżko!
Wycofałam się zniesmaczona takim potraktowaniem czyjegoś legowiska i obrzydzona smakiem, który atakował mą jamę ustną. Musiałam poszukać czegoś bezalkoholowego do picia i czegoś płaskiego, do spania. Płaskiego i odosobnionego, czyli bezpiecznego.
Chodziłam od drzwi do drzwi, lecz jeśli nie były zamknięte na klucz, to w każdym prawie pokoju witał mnie ten sam obrazek. Seks. Jeśli nawet nie było tego widać, to odgłosy, czy też zapach potwierdzały sytuację w czterech ścianach.
W jedynym, w którym nie było parek damsko – męskich, siedzieli faceci i popijali ekskluzywny alkohol, nie przeznaczony dla pospołu. W powietrzu czuć było zapach trawki, a ich oczy zamgliło otępienie, które jednak nie przeszkodziło w rzuceniu mi sprośnego zaproszenia, bym przyłączyła się do nich.
Nie odpowiedziałam nic, zamknęłam drzwi i stwierdziłam, że przyjdzie mi oto spać na korytarzu. Kanapa przy popielniczce nie wyglądała na wygodną, ale jeśli wykręcę żarówki z lamp w jej sąsiedztwie, to może nikt mnie nie zauważy…
Leżałam na przykrótkim meblu, z nogami wystającymi poza podłokietnik i próbowałam usnąć. Gdybym chociaż zdobyła kołdrę. Zimno było i niewygodnie, a w dodatku suszyło mnie, przez co zbawienny sen nie nadchodził. Niosące się po korytarzach dudnienie muzyki drażniło uszy, śmiechy i trzaskanie drzwiami wkurzało.
Nie miałam szans na sen. Rano będę nieprzytomna i wkurwiona.
Poprawka! Wkurwiona to ja już byłam!
Zwlekłam swe zwłoki z kanapy i poszłam do łazienki. Napiję się chociaż wody z kranu. Kusił powrót na salę tańców – miziańców, by tam poszukać soku i czegoś do zagryzienia resztek kwasów żołądkowych na języku, lecz od kłującego dymu i nadmiaru decybeli, mogłaby mi w tym momencie eksplodować czaszka. Nie chciałam ryzykować, wybrałam napój z wodociągów miejskich. O szczoteczce do zębów i miętowej paście nie marzyłam nawet.
Zeszłam na parter w nadziei, że może wtedy nie natknę się na nikogo z załogi. Nie miałam ochoty nawet na wymianę uśmiechów, nie mówiąc już o rozmowie.
Przypięłam się ustami do kranu, odkręciłam zimną wodę i piłam. Smakowało cudownie i uspokajało przełyk. Nie wiedziałam, co dalej. Weszłam do kabiny, zasunęłam zasuwkę i klapnęłam smutno na zamkniętą klapę sedesu. Może tutaj przeczekam noc? Eh…
Skrzypnięcie drzwi wejściowych wyrwało mnie z użalania się nad własnym, skacowanym losem. Nie chciałam, by odkryto moją obecność, więc postanowiłam przeczekać w swojej kabinie załatwianie potrzeb fizjologicznych, przez tego kogoś. Nie wiedziałam jednak, że tymi potrzebami będzie coś innego.
– Stówa z góry. – Damski głos.
– Proszę. – To mężczyzna.
Tutaj skończył się dialog. Drzwi obok zamknęły się, zgrzytnął rozpinany rozporek i nastało mlaskanie.
Nie! To się nie działo naprawdę! Czy nawet w klopie ktoś musi się grzać?! Nie może, jak reszta, w pokoju?!
Czy to jakieś zboczenie jest może?
W ściance odgradzającej nas, była dziurka wielkości palca. Wyglądała na pozostałość po starym uchwycie na papier toaletowy.
Ja naprawdę nie chciałam tego zrobić, ale… zajrzałam. Pochyliłam się do przodu i zbliżyłam oko do prowizorycznego wizjera.
To co przezeń zobaczyłam, podgrzało mi policzki, zatrzymało oddychanie i zacisnęło kolana. Widziałam niewiele, lecz wystarczyło, do oceny sytuacji, która miała miejsce za cienką przegrodą drewnopodobną.
Kobieta siedziała na sedesie, klęczała, lub kucała. Nie zamierzałam tego sprawdzać, musiałabym uklęknąć i zajrzeć pod przegrodą. Aż tak ciekawa nie byłam. To ta kobieta mlaskała, wydając śliskie odgłosy, które mieszały się z głośnym oddechem mężczyzny. Ssała mu penisa. Obejmowała dłonią i ustami. Co jakiś czas jej głowa znikała mi z kadru, gdy cofała ją w tył, lecz wtedy widziałam…
Nie jestem zbytnio doświadczona seksualnie. „Przydarzył” mi się jeden facet tylko. Tak, określenie „przydarzył się” idealnie pasuje do opisania tego czegoś, co związkiem nie było. Spędziłam z nim trzy lata swojego życia, lecz w sprawach łóżkowych traktowana byłam raczej, jak gumowa lalka. Nic ekscytującego, czy choćby prowadzącego do orgazmu. Orgazmy owszem, przeżyłam, ale wyłącznie we własnym towarzystwie. Trzy lata skończyły się mało boleśnie i bez płaczu. On się znudził moją oziębłością i niemożnością doprowadzenia mnie do orgazmu. Pewnie obniżało to poziom jego męskości. Ja natomiast zastanawiałam się po wszystkim, po kiego grzyba tak długo z gościem wytrzymywałam.
Z głupoty chyba.
Teraz widziałam akcję, do jakiej ja sama nigdy się nie zmusiłam. Wziąć facetowi do ust?! Obrzydliwe!
W dodatku obcemu! Skoro za pieniądze, to musiała to być prostytutka. Komu z pracowników zachciało się płatnych rozrywek cielesnych? Zabrakło samic do pary, bo ja urwałam się z imprezy? Nie, przecież ktoś tam poległ i usnął pod stołem z alkoholami, no i jeszcze ekipa w oparach trawy. Czyżby inne układy, niż parki, ktoś uskuteczniał?!
Nie oddychałam prawie, nie ruszałam się wcale, by nie zdradzić swojej kryjówki. Skończą, ubiorą się i pójdą sobie. Ja tutaj popłaczę może i usnę w końcu na kiblu.
Gdy człowiek chce być niezauważony, niewidzialny prawie i przezroczysty, coś zawsze musi się wydarzyć, by namieszać w jego planach. Nie wiem, czy to w wyniku pozycji, jaką przybrałam i tkwiłam w niej, czy może smrodu chloru, środków dezynfekcyjnych, może z nerwów po prostu, ale najzwyczajniej w świecie kichnęłam. Nic głośnego, żadnej trąby jerychońskiej, po prostu „a psik”.
Istniała szansa, że nie dosłyszeli. Byli w końcu zajęci, pochłonięci sobą. Mężczyzna przyjemnością w ustach prostytutki, kobieta wykonaniem usługi, za którą pobrała opłatę. Zastawiłam nos dłonią i czekałam cierpliwie.
Skończyli.
Znów dźwięk rozporka, tym razem zapinanego. Cichy trzask stawów, pewnie kolan kobiety, gdy wstawała. Otwarcie drzwi, stukot obcasów na kafelkach podłogi i zamykane drzwi wyjściowe.
Odetchnęłam z ulgą i wyprostowałam się na „wucecie”. Plecy mi ścierpły od przeczekiwania usługi, w gardle znów odezwała się suchość i dopadła mnie ponownie świadomość, że gdzieś muszę umieścić swoje zmęczone ciało tej nocy. Cóż, zrobię rekonesans po pokojach. Może ktoś już skończył i zwolni się jakieś spanie.
Z zadumy wyrwało mnie stukanie do drzwi kabiny, w której się dołowałam właśnie. Stukanie ponowiło się po kilkunastu sekundach, w czasie których starałam się zdematerializować.
– Zajęte – pisnęłam w nadziei, że stukający szuka tylko wolnej kabiny.
Po co jednak miałby ktoś tutaj przychodzić, skoro cała impreza odbywała się piętro wyżej, a obok są wolne jeszcze dwie kabiny?
Cholera, więc jednak za głośno kichnęłam.
– Wiem, że zajęte. – Męski głos w odpowiedzi. – Zorientowałem się jakiś czas temu.
– To idź sobie. – Kolejna, marna próba.
– Otwórz.
Nie jestem tchórzem i wiedziałam, że to nie ja mam się tutaj czego wstydzić.
Wstałam, odgarnęłam włosy, które w wyniku dziwnej, wcześniej przybranej pozycji, wciąż wisiały mi na czole.
Odryglowałam klamkę i stanęłam oko w oko z szefem.